Mag ik zijn wie ik ben geworden?
Er komt een moment dat je niet meer verder kunt in de vorm die je ooit hebt aangenomen. Een moment waarop het masker begint te schuren.
Niet omdat het fout was. Maar omdat je er niet langer in past.
Over het loslaten van wie je moest zijn. En thuiskomen bij jezelf.
Je bent gevormd. Door je gezin. Door de systemen om ons heen. Misschien heb je geleerd te zorgen. Te presteren. Te pleasen en te overleven.
Misschien heb je je stilgehouden. Of juist heel zichtbaar gemaakt. Niet omdat je dat wilde. Het was nodig.
Nu voel je: ik wil niet langer moeten. Ik wil leven zoals ik ben. Niet zoals ik geworden ben om te passen.
Je werd rustig zodat er minder strijd was. Je werd sterk omdat er niemand was om op terug te vallen. Je werd slim om grip te krijgen op een wereld die chaotisch voelde.
Je werd loyaal, dienstbaar, snel, grappig en onzichtbaar. Of misschien wel alles tegelijk. Aanpassen werkte. Tot nu.
Thuiskomen in je lichaam
In mijn praktijk ontmoet ik mensen die dit punt bereikt hebben. Ze komen niet persé met een klacht. Wel met een gevoel van vervreemding.
“Ik herken mezelf niet meer“. Of juist: “Ik weet allang wie ik ben. Ik durf het alleen nog niet te leven“.
Dit zijn geen oppervlakkige opmerkingen. Ze raken aan de kern. Aan je eigenwaarde. Aan je plek en aan je bestaansrecht.
Thuiskomen bij jezelf is geen rationeel besluit. Het is een innerlijke beweging. Vaak langzaam en zacht.
Het vraagt ruimte en bedding. Om alles wat je ooit nodig had te eren.
En om ruimte te maken voor wie je nu werkelijk bent.
Mag het van jou?
Mag je veranderen? Mag je loslaten wie je was? Ook als anderen je nog altijd zo behandelen?
Mag je trouw zijn aan jouw waarheid, zelfs als dat spanning geeft in je relaties?
Het antwoord is niet altijd een hard ‘ja’. Soms is het een fluistering. Soms is het een traan. Soms is het nog even wachten tot je lichaam voelt: nu ben ik veilig genoeg om echt te verschijnen.
In begeleiding
In individuele sessies werk ik veel met deze overgangsmomenten. We brengen oude rollen in beeld. We benoemen het systeem waarin ze zijn ontstaan.
We onderzoeken wat er nu wél kan. Met liefde, maar zonder maskers. We maken ruimte voor de vraag die vaak onuitgesproken blijft:
“Wie ben ik als ik mezelf niet meer bescherm?“.
En daar begint het pas echt. Want daar ligt geen nieuwe rol. Maar een bestaansgrond. Een plek van waaruit je kunt leven. In plaats van reageren.
Wil jij begeleiding bij jouw weg van overleven naar leven? Plan gerust een kosteloze kennismaking in. Op jouw tempo. Zonder druk.