Waarom liefde buiten de norm zoveel angst oproept
We zien het overal: van politiek debat tot reacties onder nieuwsberichten. Zodra liefde afwijkt van het klassieke plaatje, komen de projecties los. “Onveilig voor kinderen.” “Tegen de natuur.” “Geen echte relatie.”
Maar wie goed kijkt, ziet dat het niet gaat over de ander. Het gaat over onze eigen angst om niet meer zeker te weten wat liefde is.
De afgelopen maanden nemen incidenten tegen LHBTIQ+ mensen in heel Europa toe. Zo werd recent in Amsterdam een man om zijn homoseksualiteit uitgescholden en bewust aangevallen.
Amnasty International waarschuwt dat LHBTIQ+ mensen vaak te maken hebben met haat. En dat dit vaak leidt tot schendingen van de mensenrechten: discriminatie, gevangenschap, marteling en soms de dood.
Zelfs de veiligheidsdiensten waarschuwen voor groeiende "hostile atmospheres" rondom LHBTIQ+ evenementen.
Deze voorbeelden laten zien: zodra liefde buiten de norm zichtbaar wordt, ontstaat er een politieke, symbolische én fysieke reactie. En dan gaat het niet om de liefde zelf, maar over onze collectieve onzekerheid over wat liefde betekent. En welk systeem we erin willen zien.
Want liefde buiten de norm maakt zichtbaar dat liefde geen vaste vorm heeft. Geen blauwdruk. Ook geen recept. Alleen maar relationele werkelijkheid. En dat confronteert.
Want wie ben je, als je niet langer kunt terugvallen op ‘hoe het hoort’?
In mijn praktijk begeleid ik mensen die hun eigen vorm van liefde zoeken. En gewoon trouw willen zijn aan wat voor hen klopt. Ook als dat schuurt met hun familie en omgeving.
Deze mensen lopen vaak tegen dezelfde thema’s aan: schuld, schaamte, loyaliteit, verlangen en oordeel (daar schreef ik deze blog over). Dat is niet omdat er iets mis is met hun liefde. Het is omdat het bestaansrecht van hun liefde nog niet vanzelfsprekend is.
Liefde buiten de norm vraagt om ruggengraat en zachtheid
Om duidelijkheid en bedding. Het vraagt om moedige keuzes en soms ook om rouw. Over wat je achterlaat, wie je niet meeneemt en misschien iets wat je systeem niet kan dragen.
Juist daarom is begeleiding belangrijk. Niet om je te ‘leren’ liefhebben. Wel om je bedding te bieden in het liefhebben wat je al doet. En misschien is dat wel de kern: liefde buiten de norm is niet onveiliger, wilder of vreemder.
Liefde buiten de norm is juist eerlijker
Omdat er niets is om je achter te verschuilen. Geen vorm die het voor je oplost. Alleen jouw waarheid. En die van een ander.
En precies dát, is waar de angst zit. Want als liefde niet controleerbaar is, dan worden we uitgenodigd om echt te voelen. En dat kan veel zijn. Het is ook waar het allemaal begint.
